Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
krok — m III, D. u, N. krokkiem; lm M. i 1. «ruch wykonywany przy chodzeniu, polegający na uniesieniu i postawieniu nogi, stąpnięcie; długość drogi o jaką przesuwa się idący za każdym stąpnięciem; w lp także: stąpanie, kroczenie, kroki» Krok defiladowy … Słownik języka polskiego
mistrz — m II, DB. a; lm M. owie, DB. ów 1. «człowiek przewyższający innych umiejętnością czegoś, biegłością w czymś, niedościgniony w jakiejś dziedzinie» Mistrz magii. Mistrz słowa. Mistrz strategii, szermierki. Mistrz w gastronomii, w sztuce łowieckiej … Słownik języka polskiego
pierwszy — pierwszywsi, odm. jak przym. 1. «liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 1» Pierwszy miesiąc roku. Pierwsza rocznica. Pierwsza wojna światowa. Pierwsze piętro. Pierwszy rok studiów. Pierwsza klasa w szkole. Pierwszy szereg żołnierzy … Słownik języka polskiego
krok — 1. Ani na krok «wcale, w ogóle, ani trochę, ani na chwilę»: Tymczasem nie jej, która cię porzuciła, ale mnie jesteś winien wdzięczność i przywiązanie. Mnie, który się tobą opiekował przez całe życie, nie odstąpił cię ani na krok, zapewnił ci… … Słownik frazeologiczny
autorytet — m IV, D. u, Ms. autorytetecie 1. blm «ogólnie uznana czyjaś powaga, wpływ, znaczenie» Cieszyć się autorytetem. Mieć autorytet. 2. lm M. y «człowiek, instytucja, doktryna, pismo itp. cieszące się w jakiejś dziedzinie lub w opinii pewnych ludzi… … Słownik języka polskiego
bić — ndk Xa, biję, bijesz, bij, bił, bity 1. «zadawać razy, ciosy; chłostać, smagać» Bić kogoś pięściami, rózgą, kijem, batem. Bić kogoś, coś z całej siły, do utraty przytomności, do upadłego, ile wlezie. Bić po łapach; bić po plecach, po twarzy a. w… … Słownik języka polskiego
biegły — biegłygli, biegłyglejszy «mający dużą wprawę, doświadczenie w jakiejś dziedzinie, sprawny, wyrobiony» Biegły w czytaniu, w piśmie, w obcym języku. Był biegły w sprawach administracyjnych. ∆ Biegłe czytanie «czytanie płynne, potoczyste» biegły w… … Słownik języka polskiego
dyplom — m IV, D. u, Ms. dyplommie; lm M. y 1. «dokument stwierdzający przyznanie tytułu naukowego lub zawodowego i związanych z nim uprawnień» Dyplom magisterski, lekarski. Dyplom lekarza, nauczyciela, technika. ◊ Zdobyć, uzyskać dyplom, pot. zrobić… … Słownik języka polskiego
eksperymentator — m IV, DB. a, Ms. eksperymentatororze; lm M. eksperymentatororzy, DB. ów «człowiek dokonujący eksperymentów, przeprowadzający doświadczenia naukowe, realizujący nowe pomysły w jakiejś dziedzinie» Odważny, niestrudzony eksperymentator.… … Słownik języka polskiego
eksperymentatorstwo — n III, Ms. eksperymentatorstwowie, blm «dokonywanie prób w jakiejś dziedzinie; nowatorstwo» Niebezpieczne eksperymentatorstwo. Eksperymentatorstwo językowe. Eksperymentatorstwo literackie. Eksperymentatorstwo w dziedzinie techniki … Słownik języka polskiego
